Það sem maður veit ekki, truflar mann ekki.

Okei, í sambandi við ljóð. Þegar ég sem ljóð er alltaf eins og ég sé þunglynd eða eitthvað, ég get ekki samið glöð eða hamingjusöm ljóð.
En það er einfaldlega vegna þess að mér finnst ljóð ekki vera ljóð nema þau séu sorgleg og þannig. Þau verða að hafa þessa sérstöku tilfinningu, væmin og sorgleg eða reiðileg. Bara ekki “súper-happý” Thats all! :)Hvað finnst ykkur? Hvernig eiga ljóð að vera? Eiga þau að ríma eða ekki?

[Can't see something that isn't there...]
He who wants a rose must respect the thorn…