Svo mánablíð og björt sem mjöll,

ó, björt sem mjöll skein ásýnd þín.

Og hingað komstu kvöldin öll,

og kvöldin öll var drukkið vín.

Og stundin leið við og ljóð og ást,

við ljóð og ást, ó glaða stund,

og ljósu armar, liljumund.

Ó, ljúfa stund, unz gæfan brást!



En hví skal trega horfinn dag,

sem heiður, bjartur framhjá rann?

Og hví skal syrgja ljúflingslag,

sem lífsglaðast í hjörtum brann?

Um ást og vín bað æskan þín,

og alls þess naut sá þúsundfalt,

sem lifað hefur líf sitt allt

einn ljúfan dag, við ást og vin.



Ei þekkti eg ást, sem aldrei dó.

En ást, sem gerði lífið bjart

um stundarbið, ég þekkti þó.

Og þegar næturhúmið svart

um sálu mína síðast fer

og slökkar augna minna glóð,

þá veit ég hvaða ljúflingsljóð

mun líða hinzt að eyrum mér:


Ó, fagra veröld, vín og sól, ég þakka þér!