Nei, láta þau læra skemmtileg ljóð eins og Sjón.

Á annars eitthvað að láta börn læra ljóð nema þau hafi sjálf áhuga á því (og fái að ráða hvernig ljóð þau læra)?

Ég er algerlega á móti því að “gömlum þjóðlegum” ljóðum sé troðið inní hausinn á börnum áður en þau geta svo mikið sem melt innihaldið.

Spurningin er svoldið leiðandi, það sem einum finnst leiðinlegt ljóð finnst öðrum skemmtilegt. Annars eru þau ljóð sem valin eru handa börnum ekki valin vegna skemmtanagildisins heldur eru líkast til tvær ástæður að baki ljóðavalinu. 1) að börnin læri að lesa og skilja ljóð og 2) að kynna þeim menningararfinn. Ljóð eftir Sjón, sem er eitthvert ofmetnasta skáld okkar tíma, eru enn ekki orðinn hluti af menningararfinum og líklegast á það fyrir þeim að liggja að falla í gleymsku. Ljóð eftir Hallgrím Pétursson, Jónas Hallgrímsson, Huldu og Margréti Jónsdóttur eiga betri möguleika á að lifa af enda betri ritsmíðar og á allan hátt merkilegri pappír. Ljóðin segja okkur frá sögu okkar og arfi, saga okkar er vissulega hluti af okkur og hluti af því sem gerir okkur að því sem við erum.

Skólinn er eins og hver önnur vinna…en kennarar eru menntaðir til að vekja áhuga hjá krökkunum og það er hægt að sjá jákvæðar hliðar á öllum málum. Mér hefur t.d. aldrei fundist gaman af ljóðum sem ekki ríma, en ef ég sest niður og reyni að sjá meininguna á bak við ljóðið, hvað skáldið er að reyna að segja okkur, þá getur þetta verið soldið gaman. Þetta þjálfar hugann og til þess eru kennarar…til að hvetja nemendur sína í einu og öllu.