þvílíka hamingju hafði ég aldrei áður
bara það eitt að heira þig nefdann
kveikti hjá mér ljós
líkt og ég kveikti í þér

við drómus alltaf að hvort öðru
okkur tókst alltaf að fynna stað að fynna stund
þar sem ekkert skipti máli nema þú og ég
það voru samveru stundir huldnaskýja

nu sit ég og sakna þess að hafa þig
berst í gegnum hvern dag við laungunina
vitandi að þú sért þanna útti
vitandi að ég meigi ekki hleipa þér aftur inn

þó þú hafi sjaldan gert mér gott
var fát sem mér þóti betra
en að setjast aftur, með þig í fanginu
og kvekja upp í þér í gamalli pípu