Magga drekkur mjöðinn,
mörðurinn naflann smyr.
Stelpan gleypir löðinn,
heldur að það sé skyr.

Þegar naflinn fer að þrútna,
þrýstir að merinni þétt.
þá fer vinurinn að tútna,
það næsta reynist létt.

Sækir að stúlkunni þreyta,
svínslega hlær hann þá.
Þessu vildi hún breyta,
hún ætti líka að fá.
ég er ekki bara líffæri