korkurinn…

Ég held að Stam sé að reyna að koma frá sér einhverjum pirringi sem hefur búið í honum/henni og hefur loks brotist fram í þessu stutta og ómerkilega ljóði. Eins og segir að ofan er lítið um það sem venjulega skylgreinir ljóð en ég voga mér að kalla þetta ljóð því tilfinningin í því er svo greinileg. Ljóðið er einfaldlega um pirring og streitu og þarf ekki að vefja það frekar. Já það mætti vel ykrja betur um pirring og streytu en þetta er þó skref í áttina. Stam hefur þó náð tilfinningunni að mínu mati.