Hérna er eitt sem ég samdi þegar ég var 14 ára.


Vorkoma

Vetri hallar, vorið kallar
von og trú vex á ný.
Upp úr mold sig fikra frækorn,
skjóta rótum, fara á kreik.
Að lokum vorið líður hjá,
og senn það leggst í dvala.
Sól og sæla, sunnanvindur
senn er sumar, skollið á.
Eftir vetur, er það vorið
en ekki haust, sem allir þrá.
——————————