Uppsnúinn hænsni og kvikindslegir mávar og allt oní drullupoll svo verður bara flogið með fjöllinn á herðunum svo kemur Nato og skýtur pakkið bara niður eins og þeir væru bara ekki þarna, andvana máttvana , spúandi, sjúgandi og með öllu fram ljúgandi svo eitthvað sem ég skil ekki því ég vil ekki heiminn fatta, hann lætur mig gráta, get ekki haldið andanum öllu lengur inni , minnið þurrkast út og ég má ekki við því. Ég sem var bara alltaf leitandi að höndinni á þér á meðan þú stóðst þarna við hliðina á mér. sökkvandi skipulega eins og kafbátur og það rauk úr þér eins og þú værir að senda mér skilaboð að hætti indjána. Ég vildi að ég hefði skilið þig en fáfræði mín kom mér þarna um koll, hrinti mér beint á stafinn A sem sýndist fagur og svo fór ég bara heim og reyndi að hugsa en af einum þessum morgnum vaknaði ég bara ekki neitt og tilfinningin hvarf sem ég hafði fundið svo lengi… 1000 árum seinna leitaðir þú loksins af mér en þá mun ég vera farin
(kann ekki að senda á korkinn)