Kyndug lá hugsunin vonlaus og blíð
Hvikandi sjávarföllin herja á ný
Ótroðnar slóðir, hefst nú þín leit
Í augsýn skýn hrottugt takmark…

Tókstu á skarið líðandi þjáð
Hugsana dalur hann fyllist í bráð
Bólstaður örlaga, fer nú á flot
Tindrandi ljóslogar blinda.

Gufuð upp í vonleysis óð
Hvatning sem aldrei var komið í orð
Tungan hún brást, sem forðum
Ástin hún fór víst út skorðum.