Nóttin lítur óþolinmóð á klukkuna
þung skrefin bera kjöthrúgu þreytta
vínglaður hugurinn flakkar burt
veröldin verður snyðug bláleit kúla

hámenntaðir hausar breytast í agnarsmá börn
bældar hvatir vakna upp frá djúpum svefni
kyneðlið lítur örvinglað í allar áttir

menning þúsundir alda staðnæmist hissa
fornleifafræðingar framtíðarinnar hrista hausinn
foreldrar ímynda sér börnin brosandi kurteis

útkastarar næturinnar æfa sig heima að ógna
fyrir framan spegilinn stara og þykjast vondir

nýbúnir þriðja ríkis þegnar safna ál auðævum
dósunum fylgja svívirðingar í boði stórkalla

rænulausum líkömum hent inn í keyrandi leigumenn
aka þögulir af leiðindum eftir hangs dagsins
fá martraðir um nætur um bílinn fullan af ælu

heppinn var ég að fæðast grenjandi fölbleikur kall
svo þeir nauðgi mér ekki eftir farið