Situr og horfir
yfir auðnina
sem verndar og græðir

Situr og horfir
og vindurinn blæs
kaldur yfir auðnina

Of stutt til að gleyma
of langt til að snúa aftur
og auðnin öskar í þögninni

Situr og horfir
inn í öskrið
dregur hnén upp að höku

og vefur sig örmum
eigin einsemda