það er um þessa morgna sem eru eftirmiðdeigi,
Þegar maður vaknar á einhverjum stað sem maður lofaði sjálfum sér
að vakna aldrei aftur á og er viss um að maður hafi fengið heilablóðfall
því maður getur ekki hreyft sig fyrstu fimm mínóturnar
og heldur að maður sé með sýkingu í auganu
því augnlokinn eru límd saman með hlandgulu fjalli af stýrum.
Já þegar bleytan úr æluni hefur þornað burt
og eftir sitja rakir kögglar á víð og dreif yfir brynguna á mér
sem bera enn með sér að hafa einu sinn verið korfleks
og ég gleðst og undrast yfir því hversu lítið er af þeim
þangað til ég stend upp og átta mig á því,
að meirihlutinn fór ofaní hálsmálið og náði ekki að þorna.
Já Þegar ég vakna og lít í kring um mig í leit að baðherbergi
og sé að ég reið að öllum líkindum ljótu stelpuni,
sem liggur dauð ofaná manni sem ég var með mér í meðferð,
í slitnum, ódýrum, fittublettamettuðum IKEA sófa,
því bananasmokkurinn sem ég tók með mér í bæinn
fyrir sirka 60 klukkutímum síðan, lafir úr munnvikinu á henni.
Þegar á leið minni á salernið ég renn og dett í þykkri morgunkornsæluni
sem hefur nú lekið niður í buxur og útum klaufina
eftir rauðþrútnu typpinu á mér og niður á gólfið fyrir framan mig
og ákveð bæði að ég þurfi ekkert klósett
og læt bara gossa,
og að fyrst ég sé aftur lagstur geti ég allt eins sofið aðeins lengur,
sem ég segi við sjálfan mig:

Hey, ég er allavegana ekki krullaður göltur, á mála hjá þjóðarmorðingjum
sem stjórnar landinu eftir því hversu illa blæðir úr gyllinæðinni.