Þú horfir
þögull út í bláklædda nóttina
hún lagðist yfir okkur eins og teppi
á mig sækir svefn
hún kallar mig til sín
sú bláklædda
þú stendur yfir okkur
og kyssir
einn af öðrum
en trén
sem í vorskrúða
hvítum blómum skarta
eru ókyrr
blikur á lofti
veðrabrigði
þau eru svikul
vorkvöldin
í einni andrá
ertu horfinn
sé ég spurður
hvort ég þekki þig
kannast ég ekki við það
sé ég spurður
hvort ég þekki þig
veit ég ekki um hvern er rætt
sé ég spurður
hvort ég þekki þig
hef ég aldrei hitt þig
og haninn gala