Dökkleit
þau æða um
himna lífs þíns
og trén
sem í morgun stóðu stolt
hneiga sig við komu þeirra
þú leggur af stað
og er þú nærð upp á hólinn
berst þér angan af hafi
og í huga þér
kviknar líf
eitthvað sem kallar á þíg
í sömu mund
dynja himnarnir á þér
en þú hugsar sæll
skyldi’ann vera að sunnan?