Dökkleit
þau æða um
himna lífs þíns

og trén
sem í morgun stóðu stolt
hneiga sig við komu þeirra

þú leggur af stað
og er þú nærð upp á hólinn
berst þér angan af hafi

og í huga þér
kviknar líf
eitthvað sem kallar á þíg

í sömu mund
dynja himnarnir á þér

en þú hugsar sæll
skyldi’ann vera að sunnan?