Blómið


Sólin reis í dögun
Stakk eins og hnífur í augun
Vitstola, ráfandi á vegi einum
Dapur maður á vegi breiðum
en dimmum

Við vegarkantinn var blóm
Lítið, saklaust, bakað ljóðaóm
Við blómið var sandur og möl
Græn náttúra dagsins vaknaði föl
og guggin

Aldrei höfðu augu mannsins fegurð litið
Enda aldrei af veginum vikið
En hann sagði:
,,Margt áttu gott, litla blóm
fegurð þín fyllir mín hjartans tóm
og myrkur”

Ástina hljóðu hann í brjósti bar
minningar af því sem eitt sinn var
en konan sú er hlaut hinn stóra dóm
Lifir í brjósti hans sem lítið blóm
og saklaust

Vitstola maðurinn af veginum gekk
Blómið hann tók,
blómið hann fékk,
blómið hann braut
dansaði að veginum á ný en hnaut
og datt

Og vegurinn breiði fjarlægðist hann
Í fjarskanum þekkjum við vitstola mann
Í veglausu myrkri hann þarf að þjást
Hamstola, vitstola og þjáður af ást
og hatri

Lífið og ástina fær enginn falt
Dýrasta verði skal greitt fyrir allt
Þótt enn sértu skuldlaus um sinn
Á burtfarardeginum kemur reikningurinn
og dómurinn

Af veginum hverfur maðurinn þá
Því að lokum allir falla frá
Undir endann hlýtur maðurinn dóm
En við veginn vex sælt,lítið blóm
og saklaust