Ég ráfa ein um lífslaust og regnvott strætið
í skipulagðri leit að hinu eina sanna fjósi
sem geymir þína himneska jötu Maríu og Jóseps

kaldur og ófrískur líkaminn kemst ekki lengra
maginn herpist skyndilega svo sárt að ég hníg máttlaus niður

eyði síðustu kröftum mínum á tóma lestarstöðina
sveitt og ringluð sé skilningsríka vitringana vísa mér leið

sest á langþráðu postulínsjötuna og læsi heiminn frá mér
ýti af öllum kröftum þessu nýja lífi inn í blautan himingeiminn
skrerandi gráturinn reynir að nísta ungt móðurhjartað úr steini
hugur minn er tómur sem svarthol og augun líflaus

titrandi hendi sturta niður betri helmingnum