“mamma ég ætla að verða forseti”
sagði ég einu sinni

(og sennilega oftar)

en fyrst ætlaði ég
að verða heilaskurðleiknir

(að mig minnir á tíunda ári)

rétt áður en ég stefndi til Hollywood
þar sem ég myndi sennilega
enda með alltof stórar varir

(og næringarskort)

í efnislitlum fatnaði á hvíta tjaldinu
til þess að selja

en ég var feimin

(og er)

svo að ég ætlaði að gerast einbúi
á fjalli

og eftir því sem ég eltist
hefur þeirri hugmynd skotið upp
í huga mér öðru hverju
því mér á það til að leiðast fólk

(ekki endilega þú
bara allir hinir)

því manneskjan er óáhugavert fyrirbæri

(að mínu mati)

leiðinlega árásargjörn
í garð annarra
særandi og montin
sjálfselsk skeppna
sem telur sig besta í heiminum

kannski er ég of dómhörð
en ég þekki allavegana sjálfa mig