Kona þú, sem ólst ást þína
Eilífð gafst og gleði
Sköpun þinni aldrei gleymi

Sár þín, gyðja sem grætur,
gróa senn þótt sárt nú blæði,
sindri tár og stirni á hvarma.

Þú sem þreyttir dimmar nætur
þöglu myrkri í og næði,
hulin mjúkri þoku vorra harma.

Móðir buguð, heyrðu bæn mína:
Bros þitt blítt sem öllu réði,
fegurð aftur færi þessum heimi.

Þessi ein er öll mín þrá:
enn þitt andlit rétt að sjá.
Svo ég gömul fræði forn
finn í mínu minni
magna seiðinn
sorgareiðinn
frið í hjarta svo ég finni
frelsi, kyrrð og sannleikskorn.

Allur mun þinn miski bættur
mistrið, tómið hverfa
Yndislega undravættur
aldrei mun að aftur sverfa.

Legg ég á og mæli um
að megi ljós þitt skína
með heita ást í huganum
Ég yrki um móður mína.