í húminu
tifa hljóðar smástjörnur
þoka læðist yfir
þú breiðir yfir
hné og brjóst
en finnur hvergi hlýju
stöku gluggar
stara út í myrkrið
einmana
innan úr þokunni
berast þér fjarræn hljóð
borgarinnar
þú breiðir yfir
hné og brjóst
en finnur hvergi hlýju
hvik leita augu þín
út á dauflýst stræti
sem renna út í þokuna
undir bleikum mána
ósýnilegur í þokunni
ertu ein
þú breiðir yfir
hné og brjóst
en finnur hvergi hlýju