í húminu
tifa hljóðar smástjörnur
þoka læðist yfir

þú breiðir yfir
hné og brjóst
en finnur hvergi hlýju

stöku gluggar
stara út í myrkrið
einmana

innan úr þokunni
berast þér fjarræn hljóð
borgarinnar

þú breiðir yfir
hné og brjóst
en finnur hvergi hlýju

hvik leita augu þín
út á dauflýst stræti
sem renna út í þokuna

undir bleikum mána
ósýnilegur í þokunni
ertu ein

þú breiðir yfir
hné og brjóst
en finnur hvergi hlýju