Ég var að detta inn í þessar samræður núna og las “Með kveðju til allra á jörð… bless”. Ég er ekki með sjálfsvígum, en…………… hvað hefur sá einstaklingur sem hugleiðir þetta reynt að gera í sínum málum? Er búið að reyna að gera allt? Er búið að tala við hina og þessa? Hverjum er það að kenna þegar einvher framkvæmir þetta?

Mér finnst persónulega mjög fáránlegt að lifa fyrir hamingju annara. Fyrir aðstandendum þá er sjálfsvíg aldrei réttlætanlegt… en fyrir þeim sem framkvæmir þá er það að sjálfssögðu það, það eina rétta sem hægt er að gera í stöðunni. Ég get sagt ykkur það að ég hef ekki hugleitt það að fremja sjálfsmorð og ekki verið aðstandandi, þannig að ég þekki þetta mjög lítið. Nú hugsið þið væntanlega með ykkur, “hvað er hann þá að tjá sig um þetta”…. ég á mín eiginn vandamál og ef ég geri ekki eitthvað í þeim fljótt þá gæti minn hugsanagangur breyst. Ég kaus að gera allt í mínu valdi að laga þessi mál, ekki að fremja sjálfsmorð. Ég reyni að hugsa þetta ……. hvað get ég gert til að breyta þeim stundum sem mér líður illa, yfir í vellíðan, hvað er það sem gefur mér vellíðan í þau skipti sem mér líður vel? Ég held að þetta sé allt spursmál um að gefast ekki upp, ef maður er kominn á þetta uppgjafarstig þá verður maður að finna leið til að byggja upp sjálfstraust. Ég hef því ekki svar við þessum svörum eins og er en ég er á mjög góðri leið með að fá þau í hendurnar innan skamms. Þau koma til mín þegar mér líður vel. Annars veit ég ekki hvort það sé eitthvað viðeigandi að skrifa þetta hérna… bðððða….. ég er hættur.

Sjálfsmorð..úfff,hvað dettur þér í hug næst að setja inn sem spjall….
Það eru vissulega margar skoðanir á þessu máli, og mjög margir sem hugsa um þetta mjög svo neikvætt og með fyrirlitningu, þeir telja að fólk sem styttir sér aldur sé sjálfsumglatt og sjálfselskt, eigingjarnt og umfram allt tillitslaust… en málið er nú oft flóknari en það. Ef maður fer að pæla í því myrkri sem umlykur oft svo marga, þá held ég að enginn getur skilið hvað fer fram í huga þess sem sér ekkert framundan nema að hafa verið í sömu sporum. Ég persónulega held að margir fremji sjálfsmorð vegna þess að þeir vilja ekki kvelja aðra meir með bullinu í sér og þunglindi, margir eiga við geðræn vandamál að stríða og vita vel hvað þeir eru í raun að gera þó svo þeir geti ekkert stjórnað sínum gjörðum, það eina sem þeir geta stjórnað er í raun hvort þeir lifa eða deyja…eða hvað???

Ég get sagt ykkur frá sjónarmiði þunglyndissjúklings sem reynt hefur að fyrir fara sér að þegar að maður er í þessu ástandi þá er maður ekki að hugsa rökrétt, engan vegin en ef maður gerði það þá væri ekkert um sjálfsmorð. Auðvitað er hægt að koma í veg fyrir sjálfsmorð og þunglyndi er læknanlegt en það sem er svo erfitt við þunglyndi er það að þetta er andlegur sjúkdómur og því oft erfitt að gera sér grein fyrir honum vegna þess að líkamlegu einkennin eru ekki svo svakaleg, getur verið máttleysi vegna lystar- og svefnleysi eins vöðvabólga og eitthvað svona smátterí sem er ekki svo svakalegt þannig að sjúkdómurinn getur falið sig ágætlega fyrir sjúklingnum og ansi oft fyrir aðstandendum líka. Auðvitað finnst þeim sem ekki skilja sjúksóminn þetta vera eigingirni, þeir gera sér líka engan vegin grein fyrir hugsanagangi þunglyndissjúklings sem komin er það langt á botninn að hann sér enga leið út úr þessu nema að taka sitt eigið líf. Einnig fylgir þunglyndi miklar ranghugmyndir og stundum ofheyrnir. Þessar ragnhugmyndir felast í því að sjúklingurinn telur sig óvelkominn hjá sínum nánustu og getur verið þess fullviss um að þeim sé illa við hann þó að raunin sé allt önnur. Sumir heyra raddir sem tala um sjúklingin en ekki við hann, og þær segja honum hve ömurlegur hann er og að hann eigi að drepa sig.
Flest allir kynnast þunglyndi að einhverju leiti á ævi sinni en ekki svo margir upplifa svona alvarlegt þunglyndi sem fær fólk til að taka sitt eigið líf. Nú, eins og áður hefur komið fram hef ég reynt þetta persónulega og ég hef misst tvo vini sem fyrirfóru sér svo að ég veit hvernig það er að vera í báðum þessum sporum. Fólki finnst þetta oft vera svo einfalt að aðeins þurfi að benda sjúklingnum á það að hann eigi bjarta framtíð fyrir sér eða eigi fjölskyldu sem að elski hann og jafnvel að aðrir í heiminum þurfi að líða margt verra en þunglyndi. Þetta er allt vitleysa, ef að það væri svo auðvelt að lækna þunglyndi þá væri engin þörf á prozac. Þunglyndissjúklingur þar á innlögn að halda og lyfjagjöf.

ég lít ekki á sjálfssmorð með fyrirlitningaraugum, mér finnst þau sorgleg, venjulega eru þau nú varla eigingjörn því það hlýtur að vera einhver mikilvæg ástæða fyrir því að fólk taki sitt eigið líf. en vitum við hvað er að handan?? kannski er það líf ekkert skárra, ef ekki verra en það sem einstaklingurinn hafði nú? ég mæli sterklega með bókunum eftir Phillip Pullmann, fyrsta bókin er komin út á íslensku og heitir gyllti áttavitinn, hinar eru báðar á ensku (3 alls) og heita the subtle knife og The amber spyglass.sem fjallar mikið um guð líf eftir dauðan og margt fleirra, en aftur að sjálfsmorðum, það að fremja sjálfsmorð finnst mér mjög sorglegur endir og óvirðulegur, það er alltaf eitthvað hægt að gera, sama hversu ömurlegt ástandið er:)

Ég vil byrja á því að segja að mér fannst þetta ljóð vera mjög gott. Það snart mig djúpt og ég varð hálf klökk þegar ég las það.

En í sambandi við þessar sjálfsmorðshugleiðingar þá get ég ekki neitað því að mér finnst oft vera mikil eigingirni á bak við slíkan verknað. Ég er þó alls ekki að segja að öll sjálfsmorð séu framin af eigingirni eða sjálfselsku, því ég get auðvitað ekki vitað hvað er að gerast inni í hausnum á þessu fólki. En ég veit um tvö dæmi þess að fólk hefur framið sjálfsmorð vitandi það að börn þess kæmu fyrst að þeim. Annað dæmið snart mig sjálfa þar sem skildmenni átti í hlut. Kona ein sendi börnin sín tvö út í búð og hengdi sig á meðan. Börnin komu svo heim og sá móður sína hanga í loftinu og hafa þau aldrei beðið þess bætur. Ef þetta er ekki eigingirni þá veit ég ekki hvað (hún hefði a.m.k. getað komið þessu þannig fyrir að börnin hennar kæmu ekki að þessu).

Mér fannst ljóðið gott og mjög myndrænt sem ég er alltaf hrifinn af. Greinilega er höfundurinn þungt hugsinn á þessu efni, hann talar um sjálfsmorð og dauðann. Ég sjálfur hef hugsað mjög mikið um þetta og sett mig í spor fólks sem sér ekki annað en að “hverfa” frá þessum heimi. Ég hef lesið bækur um fólk sem hefur “horfið” frá þessum heimi og snúið til baka. Og alltaf hefur fólk ekkert langað að snúa til baka. Útaf því það hefur fundið frið og ást í faðmi ljósins. Sjálfur trúi ég ekki á að fólk deyji heldur hverfi það frá líkama sínum. Ég er ekki að reyna réttlæta sjálfsmorð heldur er ég að segja hvernig ég sé þetta. Á jörðinni höfum við svo lítið vit á þeirri alheimslögmáli, og hverjir VIÐ erum í sambandi við það; að við deyjum aldrei.
*úff* (hvað kom ég mér í núna)

Þetta er fallegt ljóð pardus en jafnframt afar dimmt. Sjálfsmorð eru eru ekki réttlætanleg nema á einn hátt og það er að fólk sjái þetta sem einu leiðina að frelsinu. Enginn sem tekur líf sitt eða íhugar það er huglaus eða á flótta. Ég tel það ekki. Þetta er eigingjörn hvöt, vissulega, ég þekki það af eigin raun. Ég hugsaði um að láta hnífinn strjúkast við hörund mitt eitt augnablik og binda enda á þetta. Sem betur fer fann ég aðra leið, fann að þetta var ekki mín leið að frelsi að himnaríki eða hugarró. Ég verð að viðurkenna að mér finnst umræðan um þetta hér á undan frekar yfirborðskennd þó það hafi e.t.v. ekki verið ætlunin. Þetta er ekki hægt að rökræða sjálfsmorð á netinu eins og hvert annað hversdagsmál, þó e-r þekki konu sem þekki mann sem á bróður… Látum ljóðin tala sínu máli.