gosinn strýkur geitar kinn
gumpinn lítur feita
lókinn setja langar inn
los'í dýrið heita

ég aðvífandi álpast þá
“Ansktann ertað gera?”
kemur svipur kappann á
krumpast svipur: “Vera.”

“Ég einstaks frelsið elska, já
enda nýti óspart!
ég gumpa geitin alveg má:
gottið pota ísvart.”

Ég held ég muni yfir um
og mæli þett'á lortinn:
“hún kvartar ekki kindin sú
kýlið barka skortinn!”

“Hún mælir sér mót harmi ei
þó vesen sjái, hættu;
Þú skammast mátt þín, sjálfur, svei:
snöggvast ráðið bættu.”

“Þar satt þú mælir, sæti minn”
segir þá mér snáði
“Ég víst ég hafi vírus inn
vesenið í náði”

Herpes kysst'ann hafur smá
í helgar dagsins bríma
Bæta ráðið ei betur þá:
bjalla lækni síma!

Hann mætir loksins, læknis grey
með leður tösku svarta;
Fussa, frussa, leggst í hey
fjörið þar að narta.

Þá kemur kindin þæfð og svett
þrýsting villún finna
Plataður þótti, svikinn, prett
porni senn skal linna.

Ég hljóp sem toga fætur hart
í húmi röku burtflóð!
Aldrei mun upp aftur snart
apa slíkan viðbjóð.

Þá lýkur sögu stuttr'um geit
og sveittan mann að bisa
við rímum skulum réttum sleit
með ranghugmynd um kisa:

Hann notand skilin geymir grannt
frá gumpi út að höfði!
Ef fólkið frýs og er í svangt
þar fitu lítill vövði.

Ei frallegt þykir freistast (ó)
fressið til að borða
í Kína þykir kjöt það þó
kjörið vetrar forða!