Þad er fimbulkaldi á klakanum og kuldi í glasinu.
Svo kaldur ad þad hrymar á þad ég ryni á þad, í gagnrynum og öfgagullum samrædum vid alla hina sem hlusta ekki frekar en ég. Nú drypur i glas mitt, renna af hvörmum tár eda er ég bara med sár eftir fadmlögin ádan sem lögin stödvudu.
Sólin ætlar ekki ad rísa ekki fyrir mig ekki aftur. Og ég ætla ekki ad hætta ekki fyrir thig ekki aftur.
Bílstjóri viltu snúa vid ég held ad ég hafi séd restina af sjálfsvirdingunni beygja nidur austurstræti ad elta lauslæti. Yfirlyst og samthykkt af althjod sem stynur mod. Nú er ég aftur farinn ad röfla. Legdu tharna, mitt á milli thessara tveggja barna —- med vodkapelann.
Fyrirgefdu er nokkud thvagskál hér ég tharf ad snyta mér? Svo tharf ég ad fylla uppi götin aftur ég nota kítt. Heltu í glas á medan. Dansgólfid hendir mér í burtu og eitt dansfíflid lætur mig taka sturtu, hann var enskur og skildi ekki ad vid gerum þad ekki hér. Eitt skot í vidbót svo er ég farinn yfir á hinn barinn. Ég ætla ad elta thetta skott þad er svo flott.
Ohh ekki tharna inn ég thekki ekki dyravördinn, fjandans röd og bid ég þoli ekki vid ég lauma mér bakvid. þarna er hún og ennþá fleiri þetta er nú meiri. Ekki nema vona ad þad sé röd, tónlistin er hröd og mikid djöfull vona ég ad skvísan sé ekki bæld eda nyútæld eins og stelpan um daginn. Yfirlitsmyndavélin mín hökktir yfir stadinn og radarinn fer á fullt en þad er eins og þad vanti eldsneyti á tankinn. þad er allt fullt inná badi en ég næ ad laumast inn med hradi. Líkt og blettatígur þó svo ad enginn annar hafi tekid eftir því, hver mundi svo sem muna eftir því á morgun. Annars er pokinn farinn ad léttast og þad væri víst réttast ad hypja sig heim, molna nidur og leysast upp í rúminu med vonandi einhverju ödru en vændiskonu. Samt bara einhverri sem gerir sama gagn.