Órjúfanleg þögn

Í skugga blómsins,
grær illskan.

Hún vefur lygavef á lygavef ofan.
En vonin,
hún rekur upp vefinn
og
hleypir upp illsku fortíðarinnar.

Í huga blómsins er tunglskin
en með von í hjartanu
teygir það laufin til sólarinnar
og
hefur yfirhöndina gegn illskunni.

Allt
verður að ösku.