Manstu þegar allt var svo auðvelt
og lífið brosti til þín
með opna arma ?

Manstu þegar lífið snerist hálfhring
við fréttir sem slógu þig
alveg útaf laginu ?

Maður spyr sig
mun lífið alltaf henda til manns
gátum og óræðnum hendingum ?

Mig langar svo að skilja afhverju
við verðum að vaða
í gegnum möguleikana sem eru óteljandi.

Draumana sem fylla brjóst okkar
þrána sem liggur í loftinu
en þó mest af öllu - sjálfa mig.