Í sólskyni og snæ ég geng,
um seiðandi vetrarkvöld.
Uns jörðin hrynur undan mér
og panicið tekur öll völd.

Fastur ég er, og festist meir,
er flónslega brýst ég um.
Uns frelsisfleigðin í mér deyr
og græt í súrefniskortinum.

Í kaldri gröfini krýp
klesstur í einum hnút.
Uns í byltu mynni rifbein brýt,
og finn líf mitt fjara út.

Uns myrkrið sker mína sál,
og magnar mína trú í bút.
og magnar þar inni í mér bál,
og er dauðin dinur á minni efnislegu skel,
þá neita ég að koma út.

Og hjarta mitt titrar og titrar,
og titrar það örar og örar.
Og fargið það svífur ört af mér,
og ljósið, það hlílega mig vitjar.