Krafsa í lífið í leit að hinu endalausa,
finn fyrir engu, enda alltaf of fljótt.
Bíð eftir hinu sársaukalausa,
píni mig samt og enga vægð ég fæ sýnda.
Horfi á hið vonlausa,
ég held svo sannarlega, en vonin fjarar út.
Dæmigert fyrir mig,
að sökkva mér í mína eymd.
Vonast eftir hjálpinni,
en er svo að lokum gleymd.
Ég er hérna
og ég veit þú veist það.
Eins manns rusl er annars manns fjársjóður…