Það er dimmur desember, og ég hef lítið að gera.
Það fynnst mér gott.
Hugsunar lausar hugsanir, líða um hugan.
Tíminn, frosinn í tungsljósi augnan minna.
Og útti blása kaldir vindar veturs, blómin sofa.
Veruleikinn hvítur sem mjöll, frosinn í vef kóngulóarinnar.
Kluggan í eldhúsinnu slær tólf, lífið er útsprungin rós.
Það byrtir fyrrir í huga mér, og hugsuninn verður skýr.
Tilgangur lífsinns, fastur í vef vetraríkis.
Verður kóngulónni að bráð, og ljósið fyllir hugan.
Ég tek loka skref í átt fullkomnunar, og loka augunum.
Allt verður svart og hljót, rósinn er visnar og deyr.
Rauðir litir dögunar, renna um veggi eldhúsinns.
Síðasta slag klugunar, sló í hjarta mér.