Ég hrekk upp með andfælum,
morgunsárið hefur rifnað upp.
Ég dæsi þunglega og klemmi aftur augun
reyni að skófla í mig síðustu dreggjum draumsins
með beyglaðri æviskeið.
Til einskis, ég er vaknaður.
Staulast á fætur og hristi dauðar lýs
niður á gólfið, geispa og ætla að fara niður.
Ég hrasa og dett niður á næstu hæð;
Andskotinn það vantar þrep í refilstigann.
Gríptu karfann!