Eitt af því erfiðasta við að yrkja ástarljóð er að nota ekki klisjur og verða væminn. Sannast sagna finnst mér þú detta í hvoru tveggja hérna.

Springandi stjörnur, hjartað brosir, geislar eins og sólin.

Það má vel vera að stelpurnar andvarpi og finnist þetta ógurlega rómantískt, ég skal einfaldlega ekki segja (stelpur, hvað finnst ykkur?). Hins vegar geri ég það ekki. Það sem rís upp úr ljóðinu er viðlíkingin við nornirnar. Þar stígurðu af ljósrauða væmnisskýinu og kemur smá gothic fílingur. (taktu orðið gamladaga og skiptu því annað hvort í tvennt, því þetta eru jú tvö orð eða finndu eitthvað sem er örlítið ljóðrænna).

Að túlka ást í orðum er erfitt, það leikur enginn vafi á því. En langi þig til að sjá frumlega og skemmtilega tilraun á slíku mæli ég með Tímanum og Vatninu, Ég bið að heilsa og Þjóðvísa.