Ég gæti horft í augun á þér
og logið því blákalt
að enginn hafi nokkru sinni snert mig
eins undursamlega og þú
og að önnur eins sæla geti varla
fyrirfundist í heiminum.

Ég gæti látið þig halda
að þú værir að svipta af mér hulu
og losa mig úr viðjum fortíðar minnar.
Ég þyrfti bara að verða niðurlút
og þykjast skammast mín fyrir líkama minn
og láta þig halda að þú værir
smátt&smátt að frelsa mig
undan blygðuninni

og það gæti leitt til góðs.
Það gæti farið svo
að sjálfstraust þitt efldist
í beinu samræmi við blekkingu mína
og að eftir því sem ég renndi
sterkari stoðum undir trú þína
á sjálfum þér sem Elskhuga heimsins,
myndi þér þykja vænna um manneskjuna
sem ég þættist vera
og leggja meira kapp á að
láta hana titra&skjálfa af frygð
undan fimum hreyfingum tungu þinnar.

Mig langar ekkert að gera þetta.

Sannleikurinn (sem við þurfum ekki
að ræða) er sá að á undan þér
hafa komið og farið þónokkrir menn;
sumir bókstaflega komu og fóru
en aðrir stóðu sig með stakri prýði.

Svo mig langar ekkert að gera þetta
en mig langar að þú vitir
að ég gæti…