Líf mitt er stutt en tími minn líður hægt. Þessvegna næ ég einstaka sinnum að vakna áður en það er sparkað í mig aftur.

Tilveran er tilgangslaus en ég reyni að harka af mér. Lifi fyrir hraðann þótt ég upplifi hann í verulega stuttan tíma í einu. En þau andartök eru frábær.
Nærist ekki af neinu, er bara meidd og skemmd.

Ég finn stundum fyrir depurð. Öllum er sama um mig og fólk nýtur þess að kvelja mig með þungum spörkum.

Bíð bara spennt eftir því að loftið fari og minn tími sé á enda. Þá kemst ég kannski til betri heima…



Endilega komið með álit!