Ég vildi að ég gæti
gert mig skiljanlegan
talað eins og hinir
og fengið þig aftur

Orð féllu rangan veg
og villtust á leið
Allt var meint vel
eins vel og ég gat

Ég er ekki eins og flestir gerast

Ég virðist ekki alltaf mjúkur

Ég reyni og reyni að fá að nálgast

En enda ávallt uppi jafn sjúkur

Mig vantar mikla hjálp
en kann ekki að leita
þessum ástsjúka hvolp
er víst auðvelt að neita

Ég kenni sjálfum mér um
og þessi penni er vitni
að það sem gerist hér næst
verður alls engin slysni

Ég stíg upp á stól
í mitt síðasta sinn
þrengi um hálsinn minn ól
eitt tár strýkur kinn

Þetta stakasta tár
er það eina sem féll
Í þessi tuttugu ár

Ég kveð, Gestu