Aldrei hafði mér dottið í hug,
að lífið yrði svo svart.
Ég hélt að ef ég brosti,
yrði lífið allt svo bjart.

Fór eitt sinn út að kvöldið til,
gekk í átt að sjónum.
Með hægri hönd af hamingju
og vinstri fulla af tjónum.

Ég sat þar ein í kvöldroða
og hugsaði um þessa stund.
Opnaði hægri hendina
og stráði hamingju á grund.

Þegar líða fór á miðnætti,
er ég lagði af stað heim,
Þá var hönd full af tjónum,
en hún var aðeins ein.

Ég gekk á milli húsa,
sá þar einn mann koma.
Hann greip mér um öxl og hirti mig,
tók gleðina sísvona.

Biðin er á enda
og ég ligg uppfull af ótta.
Kem mér upp og reyni
að stinga hann af á flótta.

Í marga daga og mánuði,
ég sit hér ein og sorgmædd.
Bíð eftir að fá einhvern,
því ég er mjög svo skíthrædd.

Eftir mánuði sem líða eiga
þá á ég von á barni mínu.
Stressuð að hálfu en glöð í plús,
bíð ég eftir lífi þínu.

Ég held á þér en hlusta lækninn,
fæ tár því ég heyri hann segja
Að þú sé ei frískur engillinn minn,
þú ert við það að deyja.