Eftir dauðanum þarf ég lengi að bíða
því ég þori ekki að taka það skref
hikandi rölti niður lífsins veg
og reglulega spyr, “en ef”?

Leiðin er löng og vegurinn grýttur
veistu hvað ég á við?
Það rignir á mig alla daga
ég vildi að ég væri eins og þið

Samt hryllir mig við þeirri hugsun
því sem þú, yrði mér aldrei rótt
í myrkrið sæki ég mína huggun
þú ert dagur, ég er nótt

Dagarnir fimm svo lengi að líða
en þessir tveir, ég lifi fyrir þá
með bleksvört augu og brosið blíða
nú fer ég fyrst að sjá.