Ást þín á mér
er hvítglóandi hatrömm
hnífsstunga
í mitt hjarta.

Útbreiddur faðmur
er rispar hörundið
sem ryðgaðar tangir
og hrufla stoltið.

Og gervileg hlýjan
í frostköldum glyrnum þínum
brennir mig
svo kalsárin sortna
að litartóni sálar þinnar.
—–