Karmur grænn
Rúða, tildurulega hrein,
Þó í hornum hennar skítur
er árin hafa safnað saman.
Handan gluggans möl sem
er flöt að varnargarði, stórgrýttum
Hafið sleikir garðinn og það skilur sitt salta slef eftir á honum og
það er sem silfur þynnur fljóti á því því sólin skín
Þvílíkt glitur, þvílík stemmning.
Fjöllin grimm gnæfa yfir það
allt í hring en demprast kurteisislega niðr-í dali
Svo að þau gangi ekki alveg framaf manni
En eitt þeirra er klofið og reyndar
minnir það mig á það.
Þangað ætla ég að fara í sumar og skríða í gegn
Upp á topp og þar ætla ég að sleikja roða upphimins
ekki mikið, en samt nóg til að láta tilveruna bólgna út í það óþekkta
og ég ætla líka að skrúfa peruna úr henni svo að nóttin geti skollið á.
En nú, allt er kyrrt og fuglar fljúga eins og smákóngar sem virðast ríkja yfir himnunum
hér neðarlega í henni (tilverunni).
Sú sýn svo fögur, ekkert fær henni hróflað…
Nema þá hvellur úr byssu veiðimanns sem rífur hjúp hennar.
Og þá er dauðinn í henni
og sú stemming sem honum fylgir ráðandi.
En hér sit ég í stól áhorfandi, þetta var ekki minn fugl svo ég sný mér í hring
og það hlakkar í mér
því að það er að koma sumar á Vestfjörðum.