+HVAR ER LJÓÐIÐ SEM ÉG SETTIST NIÐUR TIL AÐ SKRIFA?

Teksti sem er skáletraður ritverkinu sjálfu er tilvitnun í ljóð sem heitir: Þögul eins og meirihlutinn eftir Einar Má Guðmundsson skáld og rithöfund.

Ég þoli ekki ástarljóð eða rómantískt væl.
En það þarf ekki að þýða það að ég hafi aldrei samið einhverja vellu
eins og þessa: Ástin mín ég vildi að við værum saman hér tvö undir sólinni.
Þessari björtu sól sem virðist skína okkar vegna og hafa skapað sumarið,
sem virðist aðeins til komið að gleðja okkur.
Ég vildi að við værum tvö.
Já, bara þú og ég.
Og veröldin væri okkar leikfang.
Svona lagað líkar mér yfirleitt ekki því þetta er ekki harður sannleikurinn.
Sannleikurinn er sá að morð eru framin, stúlkum er nauðgað.
Þetta er draumur, í raun flótti frá veruleikanum en hann er einnig t.d sá að
sambönd karls og konu vara ekki.
Því einstaklingunum finnst þeir verða að vera einhverstaðar annarstaðar en þeir eru
þeir finna ekki frið í örmum hvor annars.
Parið leitar út fyrir sambandið.
Ríkjandi tilvera er fólki ekki næg.

Fólk þarf alltaf að leita út fyrir það sem það hefur.
Og það þarf alltaf að gera sér einhverjar grillur um það hvernig náunginn hefur það.
Hann Eiríkur gæti haft það betra en ég, hann á eitthvað meira en ég.
Hvernig er hægt að ætlast til þess að sálarlíf manna sé á bjargi byggt
er áreiti og kapphlaup nútímans er eins og það er. Spir ég bara.
Eða er þetta ekki svona lesandi góður?
Ætlar þú að segja mér að allt sé eins og þú vilt að það sé hjá þér?
Ætlar þú að segja mér að þú látir þér nægja það sem þú hefur og að þú girnist aldrei eitthvað annað og betra.
Ætlar þú að segja mér að þú sért það góð/góður?

Kyrrlátt kvöld
og tunglsjósið glitrar á tjarnarfletinum
ungt par labbar heim á leið eftir leikhúsferð
það helst í hendur
í huga stráksins eru spoler kítti á nýju impressuna sem hann fékk á bílaláni
og í hugskotum stúlkunnar veltur hún fyrir sér hvort hann verður henni nægjanlega góður. Á hann eftir að græða peninga?
Getur hann orðið betri í rúminu?
Svarið er nei. En hann gæti kanski orðið betri í rúminu.
En annars á þetta á eftir að enda í skilnaði ef þau á annað borð giftast.
Það er ég viss um.
Því fólk í dag er vitleysingar en það var reyndar fólkið í gær líka, það veit ég því ég hef ekki alltaf verið einfrumungur. Ég á mína foreldra.
Það vantar alla skynsemi í nútímann og fortíðin var basl.

Kannski er þetta bara Ísland?
Kannski er þetta bara vegna þess að við höfum haft svo sjúka þjóðarsál svo lengi.
Áður fyrri var hark og harðindi, skortur og dauði.
En svo kom stríð og þá komu peningar og sveltandi bændalýðurinn tók að streyma í kaupstaðinn. Já, hér áður fyrr var engin sæla að vera á Íslandi.
Og ég er bara röflandi vitleysingur, sem í raun hefur það allt of gott, og auðvitað er ég ekki sáttur við tilveruna og mannlífið í kringum mig.
Já, skorturinn og dauðinn var ríkjandi á Íslandi um aldir.
Og enn er skorturinn að segja til sín.
Enn eru hörmungar að finna í mannlífinu. Mæðrastyrksnefnd segir sitt.
Og framfærsla öryrkja er ekki mansæmandi.
Já, Íslendingar verða alltaf samir við sig.
Þeir vilja hafa ómaga á hverjum bæ.

En er þetta ljóð?
Því get ég ekki svarað, því hefur víst verið stolið og engin veit hvar það er niður komið. Nema síðast sást það í : blokkinni og maðurinn í speglinum var eins og fréttamaðurinn á skerminum. Það hefur ekki sést síðan og hvernig á ég að geta samið eitthvað sem ég veit ekki hvað er?


Ég hef misst þráðinn. Já, ég er kominn út fyrir efnið.
Ég var að tala um Ísland. Var það ekki annars?
Um útkjálkann Ísland sem er einhverstaðar í Atlantshafi.
Landinu sem var líkt við flugmóðurskip og á því hefur tilvera okkar
byggst undanfarin misseri. Á legu landsins.
Í áratugi höfum við verið undir verndarvæng stóveldisins í vestri. B.N.A.
En í dag eru að koma nýir tímar.
Nýtt skeið fer að renna í hlað.
Evrópa er að renna saman í eitt og á okkur er kallað.
Og mögulega hlýðum við kallinu.
Því einhverjir vitleysingjar sem eru ekki í tengslum við raunveruleikann telja það okkur í hag að vera hluti sambandsins, þeir eru kannski svo barnalegir að halda að Ísland verði í hringiðu alls. Og því voru seldir bestu bitarnir frá ríkinu til að taka máttinn úr því áður en það óhjákvæmilega dynur yfir.
Ég tel að okkur kunni jafnvel að bíða enn meiri skortur.
Ef við rennum saman við stórfljótið, Evrópusambandið og afhendum mönnum í Brussel það sem við börðumst fyrir í tveim þorskastríðum.
200 mílurnar.

Allur sá auður kann þá að hverfa.
Kann að lenda í höndum pólitíkusa í Brussel sem eru að reyna blása lífi í
andvana fætt afkvæmi sitt EES.
Ísland er útkjálki sem verður fjársveltur.
Og kannski er ég enn komin út fyrir efnið.
Kannski ég ætti ekki að segja mína skoðun.
Kannski ég ætti að slökkva á huganum.

En hvar er ljóðið sem ég settist niður til að skrifa?
Hvar er þetta helvítis Ljóð? Hefur einhver fundið það?
Ég hef skrifað þetta og mig mun eflaust engin lesa, því mun ég ekki fá nein svör, sama hvað ég kann að skrifa mikið.
Ég trúi ekki á það að nokkur lesi það sem ég skrifa.
Mínar skoðanir komast líklegast aldrei lengra en það að verða ólesin texti, hugsanir.
Já, og samfélagið… Kanski ég troði fleiru óviðeigandi inn í þennan texta.
Barnið í skólunum lærir hvernig það er að vera neytandi.
Já, skólarnir framleiða neytendur.
Því er ekki kennt að vera „on top of the game“.
Því er ekki kennt að spara og safna sér fyrir bíl og húsi.
Mér finnst að börnum eigi að vera kennt að spara og að þeim eigi að vera kennd lífsspeki við níu ára aldur. Tekna úr heimspeki og það ætti að kenna þeim munin á huglægu og hlutlægu mati. Og ég vildi einig gera alla Íslendinda ríka og ég sem kann ekki einusinni að skrifa Ljóð.
Og hver er ég? Nú er stórt spurt.
Ég er sléttur og felldur ræfill á bótum.
Já, það kann að henda menn að geta ekki tekið þátt í þessum
sjúka leik sem lífsgæðakapphlaupið er.
En ég er að spara.
Ég er að spara sjálfan mig og kannski ég brenni hægar upp en þið hin sem eruð á fleygiferð í gegnum tilveruna. Þið brennið upp og visnið, það gerum við öll.
Hér sit ég geymdur á fjárlögum eins og ráðuneyti en ég fer aldrei framúr heimildum. Og…



Eftir máli: Úr einu í annað og margt óviðeigandi.
„Ljóðið“ er skrifað á Akranesi heima hjá móðir minni að Vesturgötu 48 árið 2002.
En formálinn er skrifaður á gistiheimilinu Regínu, Mjölnisholti 14, 101 Reykjavík í desember 2002 - janúar 2003.
Það kostaði mikla sálarkvöl þetta „kvæði“ en skoðanir þær sem í því eru eru alfarið mínar eigin. Ég legg það ekki í vana minn að lepja þvæluna uppeftir öðrum. Ég reyni að temja mér það að vera sjálfstætt hugsandi maður. En það eru ekki margir sjálfstætt hugsandi á því menningar þrepi sem ég er staddur á í henni Reykjavík á því herrans ári 2003. Að vísu er ég ekkert einsdæmi. Það hugsa fleiri en bara ég. T.d á Magnús Ársælsson miklar þakkir skilið fyrir það að leyfa mér að viðra hugsanir mínar við sig.
Hann gefur mér einnig góð klerádíens.
En þetta eru skoðanir mínar. Alfarið og þær eru sannar að ég tel og eiga fullan rétt á sér í tilverunni. Ég er ekki að segja að ég viti eithvað, því ég veit ekki neitt. En ég minnist hér á hark og harðindi Íslendinga í gegnum aldrinar og að ekki sé ástandið í raun betra nú á tímum þó fólk eigi hús, bíla og hafi kyndingu í hvorutveggja. Í raun eru þetta bara nútíma villimenn. Það skiptir ekki máli hvaða lífsgæði fólk getur keypt sér ef það er enn óttasleginn þræla lýður sem pískaður er áfram af stjórnvöldum. Þræla líður með lúsarlaun eru margir af henni íslenskuþjóð og mannréttindi eru á börnum hennar brotin. Ég fer útí það nánar seinna hér seinna í þessum eftirmála. Einnig segist ég vilja gera alla Íslendinga ríka en fer ekkert nánar útí það í „kvæðinu“. Það eru mistök af minni hálfu og skal ég því útlista það hér sem best ég get hvað ég meina með þeim ummælum.


Hefst nú útskýringin: Málið er að ég þarf að vera á þingi til að geta gert þetta og helst þyrfi ég að vera forsetisráðherra. Ha, ha, ha. Ok, Segjum að árið 2005. sé gengið í garð og hið háa Alþingi hafi samþykkt frumvarp mitt sem hljóðar upp á að allir nýfæddir einstaklingar séu tryggðir hjá tryggingafélagi út í hinum stóra heimi. Því þar eru vaxtarmöguleikar fjárins meiri heldur en hér heima og auk þess myndi það skila inn góðum gjaldeyristekjum seinna meir. Það þyrfti að vera gamalt og stöðugt tryggingarfélag. Iðgjöld af tryggingunni eru innheimt af foreldrum í gegnum skatta kerfið 6000 - 7000 krónur hver greiðsla fyrir hvert barn. Við 25 ára aldur fær einstaklingurinn 18 - 25 miljónir greiddar út til að geta komið yfir sig þaki, keypt sér góða bifreið o.s.frv. Ef allt er gott og rétt. 7-10 miljónum yrði haldið eftir í bankakerfinu og yrði hægt að taka lán út á þá fjárhæð til að setja á laggirnar fyrirtæki eða til að fjárfesta í góðum verðbréfum eða jafnvel til að fara í almennilega heimsreisu. Sýna þyrfti fram á í hvað peningarnir yrðu notaðir því ekki vildum við að ungir menn keyptu sér fíkniefni erlendis til að smygla heim ofaní unga Íslendinga. Fari féð í rétta sjóði o.s.frv. eru vaxtamöguleikar þess afar góðir. Þjóð sem myndi gera slíkan samning sem ég tala um yrði tekin til fyrirmyndar því einstaklingar hennar yrðu jafnari að manngildi heldur en gengur og gerist í heiminum á okkar tímum og sömuleiðis yrðu allir samkepnisfærari í þjóðfélaginu. Við ættum að tryggja velferð allra einstaklinga óháð hvaðan úr þjóðfélaginu þeir koma. Og einnig myndu þeir sem lenda í veikindum ekki verða eins hrikalega hornreka í samfélaginu eins og þeir eru nú á dögum. Ef ráðagerð mín yrði framkvæmd myndi sjálfsvígum og glæpum fækka o.s.frv. Því fátækt er böl sem ekki öllum er gefið að getað harkað af sér.



Ábyrgð foreldra í þessu máli er mikil. Ómenntaðir foreldrar hefðu ekki efni á að hrúa niður eins mikið af börnum eins og þekst hefur í fortíðini og þeir gera nú. Það er annað með menntað og vel upplýst fólk. Það hugsar öðruvísi um börninn sín þeir huga að velferð barnsinns. Þeir hafa meira svigrúm. Og kenna þeim hver mannréttindi þeirra eru o.s.frv. Ég er ekki að segja að ómentaðir foreldrar séu allir upptil hópa vanhæfir og að þeir menntuðu geti ekki verið vanhæfir eins og hverjir aðrir. Heldur er ég að segja að oft leiðir skortur af sér hörku og grimd. Sömuleiðis mundu einstæðar mæður ekki eignast fleiri en í mestalagi tvö börn því þær hefðu ekki efni á öðru. Maður vonar að allir foreldrar hafi góðan ásetning varðandi heill barnsins, en það er ekki alltaf nóg. Mikið af börnum ómenntaðra foreldra sjá ekkert við það að vera vel upplýst fólk. Sjá jafnvel ekki tilganginn með því og það er ekki gott fyrir mannskepnuna að aðlagast fáfræði. Þarna í ráðagerð minni er verið að þvinga foreldra til að huga að velferð barna sinna. Og foreldri sem hefur alist upp við kröpkjör og hefur farið á mis við tækifæri þau er lífið býður upp á hefur misst sjónar á því hvað er gott fyrir sig og hefur það aðlagast eymdinni og volæðinu og getur því ekki vitað hvað er gott fyrir barnið sitt. Það neyðir saklausan einstakling til að búa við sömu kröppu kjörinn og telur sér og því trú um að þetta sé eðlilegt ástand segir jafnvel að svona sé þetta bara. En það þýðir ekki að þetta svona bara sé rétt ástand. Þessu verður að breyta ef við viljum kalla okkur siðmenntaða þjóð.



Þegar ómenntaðar og illa upplýstar konur eru að fæða börn án þess að eiga höfuðstól eða leiða hugann að því að barnið gæti verið kandídat í mikla og stóra persónu og neyða það til að verða að undirmáls- manneskju er verið að brjóta mannréttindi þess og það þarf varla að bæta því við sem ég seigi nú að það sé rangt gagnvart barninu.
Í fyrstu málsgrein Mannréttindasáttmála Sameinuðuþjóðana segir: Allir menn hafa rétt til lífs og mannhelgis. Og það að standa uppi hornreka, blankur og óvinnufær eftir erfið fyrstu árin í mannheimum sviftir mann lífi og mannhelgi. Sjálfsvirðingin er ekki á því plani sem hún ætti að vera á. Ekki á því plani sem er henni eðlislægt ef allt er gott og rétt. Við erum öll eins í grunninn vil ég meina. Öll börn ættu að fá manúðlegt uppeldi en við fáum misjamt uppeldi og höfum misjafnar aðstæður.

Ég persónulega er sonur einstæðrar móður sem tók margar rangar ákvarðanir um sína eigin velferð og barna sinna. Réði hún sig t.d sem ráðskona upp í sveit til prests eins og var þeirra helsta dægrarstitting er framliðu stundir drykkja og slagsmál. Þau skildu svo einn dag eftir 9 ára sambúð og kerlingin var í rusli á eftir og lagðist í ólifnað í ár eða svo á eftir og ég var 9 ára barn í eftirdragi. Svona lagað er ekki rétt.
En ég varð enginn engill. Og sem barn ég stal af ömmu minni og afa foreldrum föður míns til að geta keypt mér fíkniefni og til getað haft gaman þegar ég var 12-13 ára nýfluttur í kaupstað eftir sveitavistina. Því bróðir minn sem er fjórum árum eldri en ég hafði gefið mér dópí í bríeríi þegar ég var tólf ára. En móðir mín á einn annan son. Ég valdi ekki þá braut sem ég gékk eftir að hann gaf mér þetta dóp. Það rann ekki af mér í tólf ár eða ekki fyrr en ég varð tuttugu og fjögura ára. Og þá búinn að húka rúm fjögur ár í fangelsi. Þeir sem ég kynntist á þessari ferð minni í gegnum lífið eru flestir dauðir og ég hálfgert kraftaverk. Guð er til, það er ég viss um. Hann tók mig að sér þegar ég var einn og yfirgefinn í veröldinni. Hann kenndi mér margt og ég fullyrði að hann talaði við mig í gegnum lífið. Og ég er eins og Kristur ég er sonur Guðs og ég segi verði þinn ekki minn vilji faðir og ég geng þannig inn í næstum hvern dag. Mörgum kann að finnast það vera hallærislegt að ég skuli snúa mér til Guðs.. Og það má vera að svo sé. En ég er ekki að troða í mig dópi, ég vakna ekki þunglyndur næri því alla daga og ég tek stöðugum framförum í lífinu. Trú er fyrir mér einkamál hvers og eins. Ég er ekki neinum söfnuði því trú mín er stærri en svo að hún geti bundist við einhver söfnuð, þó hef ég hugmynd af samtökum er myndu gjöbilta trúar lífi íslendinga.


Ég kaus mér ekki drykkfelda, mislinda og skapstygga móður. Þó í dag sé hún mín hjálpar hella sem vill allt fyrir mig gera. En það að ég sé hornreka og illa staddur þýðir ekki að ég sé hæfileilkalaus. Ég hef sama rétt og hver annar til að njóta lífsins þó svo fjölskilda mín hafi ekki boðið uppá það er ég var barn. Þar kemur Guð og gott fólk inn í myndina, eins og hún móðir mín. En ég er þunglindur og með geðklofa eftir allt ruglið og því er ég ekki til stórræðana eins og staðan er í dag. En ég tel að á alla verður að hlusta sama hvað hann/hún heitir og sama hvað hann/hún hefur gert sérstaklega ef manneskjan hefur eitthvað skynsamlegt að segja og ef hún hefur verið fórnarlamb aðstæðna á henni að vera fyrirgefið. Það skiptir máli hvað þú gerir ekki hvað þú hefur gert eða í hverju þú hefur lent. Það verður að hlusta og taka mark á fólki sem hefur beina reynslu af lífinu og veit því jafnvel betur en margir háir sem lágir herrar og dömur hvað laga mætti í samfélaginu. Því margt er þar aflaga. Og oft er bein reynsla eina leiðin til að sjá sanleikann eins og hann raunverulega er fyrir svo marga. En margir eru svo illa farnir eftir hörmungar lífsins að rödd þeirra er ekkert annað en veikt óp og vitiborið fólk sem vott af sjálfsvirðingu hefur getur ekki boðið sjálfu sér upp á það að reyna að skilja hvað það óp þíðir. Það getur ekki boðið sjálfu upp á það að fara á þeirra plan. Ótal margir þjást og skortir getu til að setja vanda sinn í orð því þeir hafa ekki þekkingu yfir réttum hugtökum og eru kannski illa máli farnir. Fólk hér á Íslandi er margt illafarið eftir hundrað ára hark og harðindi. Þetta gengur í erfðir þetta basl. Móðir mín átti ekki sjödagana sæla er hún var barn og ekki er ég vondur útí hana, hún er móðir mín og maður á að virða sína foreldra sama hvernig þeir eru. En séu þeir að brjóta þig niður saktu koma þér í burtu og byrja að setja þig í samband við þá á réttan hátt og sá háttur er að fá leiðsögn frá guði.
Ég vildi gera Ísland að Guðsríki og að á Íslandi myndu ríkja lagabókstafur Guðs. T.d eitt gott ráð til þeirra sem eru í viðskiptum. Það er í lagi að olnboga sig áfram svo framarlaga sem þú treður ekki neinum um tær.

Ég skal leyfa ykkur að lesa smá sem ég hef skrifað um eina konu og hinn þústaða lýð.

Eftirfarandi :


Þræla lýður.
Íslendingar hafa verið kúgaðir, barðir niður af sjúkdómum, náttúrunni og hvor öðrum í árhundruð. Þeir eru margir hverjir hræddir við jákvæðni og vita ekki hvernig á að taka henni. Þeir halda að á bak við hana hljóti að vera illgirni því þeir þekkja hana svo vel hvor frá öðrum. Börn eru barin, brotin niður og gerð að óttaslegnum þrælum. Þau mega ekkert og fá ekkert því að efni foreldranna standa ekki til nokkurs. Þetta er hin sanna íslenska þjóð. Hin íslenska veðrátta var hörð um tíma og hér geisuðu illvígir sjúkdómar sem ég kann ekki að nefna. Og meiri hluti fólksins í landinu er en þá að bera þann þunga harm sem móðuharðindunum fylgdu. Alþýðu kona ein sem ég veit af skrifartrúar ljóð og ég sá að hún var komin með fulla stílabók af þeim. Þetta er skirfað í Geðhjálparhúsinu Túngötu 7, 101 Reykjavík. En þangað er ég nýbyrjaður að venja komur mínar. Ég segi við hana : Hví gefur þú þetta ekki út á netinu. Hún verður hrædd við mig og heldur að ég sé kominn til að vera vondur maður. Hún heldur fast í ljóðin sín og gnístir tönnum. Og snýr sér undan. Ég glotti lítið eitt og hlæ innra með mér. Og hugsa hin íslenski þrælalýður. En blessuð konan verður á vegi mínum aftur eftir stutta stund og þá gefur hún sig að mér og þá næ ég að segja við hana að það hafi ekkert verið nema góður ásetningur á bak við það að ég hafi gefið mig á tal við hana þarna áður. Ég sagðist hafa heyrt hana lesa upp ljóð inná Kleppi og að mér hafi fundist þau góð. Hví að skrifa góð ljóð ef engin les þau segi ég við hana. Ég minnist á vefsíðu sem ég hef fundið á Internetinu sem heitir Ljóð.is og segi að þar geti hún fengið birt eftir sig ef hún bara passar upp á stafsetningu og framsetningu. Hún verður ánægð í hjarta blessuð konan. En svo kemur í ljós að hún er ekki mjög klár á tölvu en hún segist vera svona slarkfær á ritvél. Ég segi við hana að lyklaborðið á tölvunni sé svona í grunninn svipað ritvélinni og að það taki hana enga stund að læra á það. Ég skuli jafnvel kenna henni fyrstu tökin. Og ég bæti í við þvaðrið hjá mér er ég segi að að hér í geðhjálpinni sé hægt að fara á námskeið til að læra nánast allt á milli himins og jarðar. Hún segist vita það og segist hafa skráð sig í eitt föndurnámskeið. Við tölum saman lengur um kvæðagerð og ég spyr hana í þeim samræðum hver séu hennar uppáhalds skáld. Hún segist ekki lesa mikið eftir aðra og í raun lesi hún lítið annað en bibbylíuna. Góð gömul kona hugsa ég og enn eldri góð bók. En það má enn þá taka mark á gömlu fólki og gömlum bókum, þannig að mér finnst það ekki vera neitt skammarlegt sem hún segir en ég bendi þó á að það sé ekkert nema heilbrigt að lesa kvæði eftir aðra. Þó er sálma í hinni gömlu en góðu bók að finna. Það væri kannski ráð að uppfæra helgidómin segi ég og glotti. Og ég segi eftirfarandi: Vilji maður að einhver hlusti á sig verður maður að geta hlustað á aðra. Sama segi ég um kveðskap vilji maður að einhver lesi það sem maður skrifar verður maður að geta lesið eitthvað eftir aðra.
Hún áttar sig á að þetta sé sannleikurinn sem ég segi og tekur orð mín til athugunar.



Og hún hugsar greinilega um námsskeiðin en tekur öngva ákvörðun. Við sitjum þarna í herberginu fyrir framan tölvuna í þögn í smástund á meðan hún byrjar að pikka inn fyrsta ljóðið. Það er komin hádegis matur þegar ég yfir gef konuna. En þegar ég er uppi og er búinn að borða tek ég þá ákvörðun að ná í eintak af umsóknar eyðublaði fyrir námskeiðinn og til að láta konuna fá. En þegar ég kem aftur niður þar sem tölvurnar/Hugvélarnar eru er konan ekki þar en stílabók hennar er þarna svo ég tek þá ákvörðun að leggja blaðið á hana. Það líður smá stund og ég dunda mér eitthvað í tölvunni skrifa eða skoða eitthvað sniðugt á netinu. Konan kemur aftur og ég bendi henni á blaðið sem ég hef komið með. Svo á endanum lætur hún tilleiðast og skráir sig í tvö námskeið eitt til að læra á ritvinnsluna og annað til að læra á tölvuna.. Og ég þurfti ekki að beita neinum fortölum. Tvö námskeið ætlar þessi hrædda kona á. Það eina sem hún þurfti var jákvæðni og heilbrigð skynsemi. Það er kannski svolítil kaldhæðni að ég skuli segjast vera skynsamur. Maður sem leitar geðhjálpar. En áþján heimsinns er slík að það er ekki að undra að góðir menn verði stundum örlítið brjálaðir.


Og nú líður heil helgi án þess að ég tali við þessa mætu konu. En á mánudegi spyr ég hana hress hvort hún hlakki ekki til að fara á þessi námskeið. Og hún fer öll í baklás veslings konan og verður óttasleginn. Maður má ekki vera opinn, hress eða eðlilegur við þetta fólk. Það er ekki eðlilegt í huga hinnar þústuðu menneskju að vera opin og hress. Það er óeðli.
Hún vill vera barin, og hún vill láta segja sér hvað sé rétt og hvað sé rangt. Hún forðast að taka allar ákvarðnir sjálf. Hún hefur ekki lengur hæfileikan til að sjá muninn á góðu, slæmu, réttu og röngu og þetta er mín þjóð. Þetta er hluti af hinni Íslensku þjóð. En þetta er gott fólk eitt með sjálfu sér en það kann ekki að umgangast hvert annað. Það meiðir hvert annað með fávisku og illkvittni og það er hrætt, spennt og flækt. Sumir eru á öndverðu við þessa góðu konu. Þeir eru orðnir svo samanbitnir af lífinu og uppeldinu að þeir eru orðnir hrein skítmenni sem ekkert virða. En ég trúi að innst inni sé vonarglæta fyrir þá menn því allir geta snúið til betri vega. Ég gat það og ég var sem dýr. Ég notaði fíkniefni, barði og rændi menn í tólf ár. Já, ég var sannur götustrákur í henni Reykjavík. Og í dag segist ég vera skynsamur. Hvílík hneisa.

Að öðru…


Ég er stundum svo gráðugur að ég ætla að gleypa allan heimin í einum bita, því heimurinn í dag innprentar í menn græðgi. Mér er ekki sjálfrátt. Þetta er orðið sjálvirkt afl í mönnum. En það er ekki rétt að láta stjórnast af græðgi. Kapitalismi/frjálshyggja. En þeir kenna græðgi í Háskólum og viðskiptaskólum og er hún undin upp í saklausum nemum. því kennarar og prófessorar eru orðnir blindir gagnvart græðginni og sjónarmiðum hennar. Heimspekingar eins og Þorsteinn Gylfason geta ekki tekið hreina afstoðu gegn henni. Ég hef lesið bækur eftir hann og tek eftir að hann eru svo ringlaður að hann veit ekki lengur hvað er rétt og hvað er rangt. Á ég þarna sérstaklega við bók hans sem heitir ranglæti og réttlæti. Þar tekur hann ekki hreina afstöðu gegn lögmálum græðginnar. Ég hætti að lesa bókina á fyrstu síðunum eða í Ólandssögu sem er hér eftirfarandi skáletruð að hluta til ekki með leifi höfundar:

„Hugsum okkur Óland, fyrir austan sól og sunnan mána, og hugsum okkur að þar hafi risið réttlátt þjóðfélag, fullkomlega réttlát þjóðfélag. Ég þykist vita að hér sé ekki til of mikils mælzt, því að ég fer ekki fram á annað en að hver maður hugsi sér þetta þjóðfélag eftir sinni kreddu, og að kreddan kveði á um einhverja skiptingu auðs á hverjum tíma. Einn kann að hugsa sér að á Ólandi sé gersamlegt jafnræði með mönnum; til að mynda hafi þeir allir sömu tekjur og sama rétt til allra gagna og gæða. Öðrum kann að virðast að hvað sem réttinum líði sé þvílík tekjuskipting ábyggilega ekkert réttlæti, að því gefnu að Ólendingar séu margvíslega og misjafnlega gerðir eins og við sjálf; aftur á móti sé réttlætinu fullnægt ef þar er sú regla að hæstu verkalaun megi aldrei verða hærri en lægstu laun þreföld. Enn öðrum kann að virðast að allar slíkar reglur séu fráleitar frá réttlætissjónarmiði; í réttlátu þjóðfelagi hljóti sú regla ein og aðeins ein að gilda að hver þegn vinni eftir megni fyrir launum eftir þörfum. Það skiptir engu hver kreddan er. Hver okkar hugsar sér að á Ólandi hafi hugsjón hans eða hennar orðið að veruleika. Nú kemur íslenskur gestur til Ólands. Segjum að hann sé söngvari og hafi svo fögur hljóð að Ólendingar flykkist um hann, og gleymi því meðan hann syngur hvað allt er réttlát hjá þeim“.


Athugasemd mín er eftir farandi að það geta ekki allir gleymt sér í einu og ef þetta er fullkomið samfélag eru íbúar þess ávalt vakandi um sinn hag. Heldur Þorsteinn Gylvason áfram um söngvaran skáletrað:

„Köllum hann Garðar Hólm. Þeir (þorpsbúar) gefa honum gjafir fyrir sönginn, og fá hann til að halda söngskemmtanir út um allt land. Þeir gjalda með glöðu geði hóflegan aðgangseyri, og hefðu goldið þótt meiri væri. Að nokkrum tíma liðnum er þessi Íslenski söngvari orðinn vellríkur. Hann afræður að setjast þarna að og lifa í vellystingum á eignum sínum; nema þá hann syngi endrum og eins, því það er eins víst að yfir hann komi að finnast auðæfin mættu vel verða dálítið meiri. Ég hygg það hafi verið Gloria Vanderbilt sem sagði að maður yrði aldrei of grannur og aldrei of ríkur“.

Tek ég Örn Úlriksson við. Ef þetta samfélag er eftir minni kreddu fengi söngvarinn Garðar Hólm aldrei að stíga fæti inn í samfélagið til að raska því skipulagi sem þar ríkti. Hann fengi aldrei að setjast þar að eins gráðugur og hann er. Það sem heimspekingar hafa í heimspeki sinni í dag eru sjónarmið græðginnar og síðast er ég vissi var græðgi ein af höfuðsyndunum. Hefði söngvarinn Garðar Hólm viljað setjast að í samfélagi mínu hefði hann þurft að laga sig að háttum þess. Hið fullkomna samfélag eftir minni kreddu er þannig: Allir hafa jafnan rétt og eru jafnir að manngildi. Allir eru jafnhæfileikaríkir eða hér um bil. Allt er sameign. Og hver fær það sem hann þarf. Hver vinnur það sem hann þarf til að við halda samfélaginu. Og er tíminn látin sjá um hvaða starfa fólk velst til. Allir eru vel menntaðir o.s.frv. Og það er staðinn vörður um samfélagið. Allt sem skemmir reglu og raskar ró þegnanna skal ekki leyft. Allt sem hefur skemmandi áhrif á sálarlíf þegna minna skal bannað. Hafa skal ráð öldunga sem á er hlustað varðandi allar meirháttar ákvarðanir. Köllum ráðið landsnefnd
Þetta er mitt samfélag og ég má hafa það eftir mínu höfði. Mikilvægast er að vörður sé staðinn um samfélagið. Það er synd sem er kennd í virðulegum menntastofnunum. Undanskilin syndinni er Arnór Hannibalsson sem er Strandamaður eins og ég.
Í forspjallsvísundum hans var aðeins að finna hreina visku sem leiddi mig að sannleikanum og er ég honum afar þakklátur því rit hanns bjargaði mér upp úr díki fáfræðinnar. Þar lærði ég muninn á rökhyggju og raunhyggju og að ef maður blandar þeim tveimur saman er maður kominn með rétthyggju. Mín hugmynd. Og þar lærði ég muninn á huglægu og hlutlægu mati. Gott og mér mikilsvert rit. Annars verður fólk að vakna til meðvitundar um það hvert það afl er sem stjórnar heiminum í dag. Það sem knýr heiminn áfram á vorum dögum er græðgi og ekkert annað en græðgi. Það er hlegið að bróðurlegum kærleika og gert lítið úr honum. Fjandsamlegar yfirtökur, miljarðarviðskipti, álver, hagvöxstur o.s.frv…
Gott fólk er á hliðarlínuni og veit ekki sitt rjúkandi ráð gegn þeim öflum sem ráða og þeim er sagt eins og litlu fátæku börnunum að svona sé þetta bara. Ég segi enn og aftur það þýðir ekki að þetta svona sé rétt.



Þegar ég las rit Arnórs marg oftyfir kom ég alltaf aftur að þeirri spurningu Platons sem hljóðar svo: Hvert er hlutverk röklegrar hugsunar í myndum og mótun vísindalegra staðreynda. Gat Platon ekki gefið svar við þessari spurningu og hefur henni verið ósvarað í 2000 og 2-400 árum betur samkvæmt mínu besta viti. Ég Örn Úlriksson öryrki á Íslandi spurði sjálfan mig í framhaldi að þessari spurningu: hvað er raunveruleiki. Gat ég svarað henni á þennan háttinn: Raunveruleiki er sameiginlegur öllum lifandi verum, hann er efnislegur og andlegur. Og þá gat ég snúið mér að spurningu Platons. Hlutverk röklegrar hugsunar í myndun og mótun vísindalegra staðreynda getur þá verið það að setja hugsanir, hugmyndir inní sameiginlegan efnislegan veruleika. Gera hugsanir og hugmyndir raunverulegar, gera staðreyndir sem hluta af veruleikanum þannig að aðrir geti áttað sig á þeim huglæga veruleika sem á baki við þær eru o.s.frv. Rökleg hugsun skapar, knýr hugmyndir og aðrar skapandi hugsanir inn í veruleikann með tækni o.s.frv. Þarna tel ég mig hafa svarað Platon. Og er ekkert skrítið að þegar ég hugsa um hvaðan ég kem kemst ég alltaf að þeirri niðurstöðu að ég sé afsprengi heimsins norðan af Ströndum. Og svo ég komi aftur að hugmynd minni sem myndi útrýma fátækt á Íslandi með tímanum. Tel ég að hlutverk stjórnvalda sé það að taka í taumana þegar þegnana rekur stefnulaust áfram og skaða velferð barna sinna. Geri ríki það ekki er það ekki gott ríki. Gott ríki hlustar og tekur mark á þegnum sínum og virðir þeirra líf og réttindi. Gott ríki sétur lög sem tryggja mannréttindi þegna sinna. Og setja engin lög sem hamla því að mannleg virðing fái notið við. Gott ríki framkvæmir aldrei þann gjörning sem skaðar landið og er gegn vilja þegnanna því þeir herrar og frúr sem við stjórnvölinn sitja eru þar í umboði landsmanna og þurfa því að taka mark á sínum yfirmanni sem er þjóðinn og rödd hennar. En nóg um politík.