Í dögun fetaði ranga slóð
Sú aðeins bauð mér bölvun og blóð
Leitaði svara, í svefninn þó fýsti
Er óvissu bál að innan mig nísti

Slóðin frá nautninni, firringu, svita
Slóð sú að tárum, að hjartans hita
Svaf ég á meðan í hjartað þig brenndir
Sál mína vinur til helvítis sendir

Bærist þitt hold undir hennar vanga
Mig rífur að innan vitneskjan sú
Ég á fyrir höndum ferðina langa
Gagnslausrar leitar að horfinni trú
Því í endann er svarið alltaf þú

Sérðu orðin á hvörmum mér glitra
Sérðu meiningu mína í blæðandi vitum
Því þú átt mig jafnt að innan sem ytra
Hve sorglegt það er þó bæði við vitum
En vissuna skaltu samt ólíkt mér fá
Um einhverja tegund af ást og þrá