Nú!! Er hann dáinn?
sagði ég
rólega yfirveguð
þegar fregnin barst mér
undrandi á rósemd minni
en fann samt
einhvern torkennilegan titring
fyrir brjóstinu
eins og þar væri
ofurlítill fugl
að taka síðustu andvörpin
einn í búrinu sínu
í innsta horni stofunnar
oftast með breitt yfir það
af því tíst hans
var svo truflandi
tár mín féllu
óvænt snögglega
runnu eitt og eitt
heit niður vanga mína

og hugur minn spurði óþægilegrar spurningar

af hverju leyfðirðu honum aldrei
að fLjúga um í stofunni hjá þér?

því get ég ekki svarað
en ég veit að nú er hann loksins – frjáls.

Höf. cocobana.