Kolniða myrkur, úti er svart.
Hann gengur um í grófu fjöruborðinu,
skimar út á himinblátt hafið
í leit að þeim,
í leit að þeim sem hann eitt sinn missti.
Gargandi máfarnir svífa um eins og englar
í himneskri dýrð.
Hann hlustaði á gargið sem umbreyttist í
fallegan söng.
Þetta eru englar,
þetta eru þau,
Þetta eru þau sem hann eitt sinn missti.