Ég dæsi þegar dagurinn kemur,
draumarnir sleppa takinu og ýta mér framúr.
Afhverju var ég að vakna?
Veruleikinn getur verið svo óspennandi.
Undirmeðvitundin hendir huganum,
hærra þangað sem stjörnurnar hvíla.
Þar sit ég á höku hálfmánans,
horfi á stjörnurnar og hlusta á sögur.
En það eru engar stjörnur,
heldur útiljósin í borginni.
Marsbúarnir miða leyserbyssum á jörðina.
Magnað hvernig allt er hægt.
Horfandi á allt annan heim,
hugsandi á apamáli.
En maður man aldrei hvernig fór,
Reyni að rifja u eftir að draumarnir hentu mér burt.
Sekk mér í moggann og óspennandi tilveru.
En næstu nótt,
næstu nótt heyri ég endinn á sögu hálfmánans,
eftir að ég sofna yfir kvöldlesningunni
og sekk inn í heim marsbúa og mánaferða.
-Magnað hvernig allt er hægt.