Flóttamaðurinn Mest allur tími flóttamannsin í fjallahéruðum fór í að vona að einhversstaðar í grænni hlíð leyndist lítið hóruhús. Atvik Það verður að stoppa vagninn. Það er gömul kona hérna sem hefur ekki hitt barnabörnin sín í sjö mánuði. Þar sem að þau eru afar tímabundin þá ætla sú gamla bara að taka sér skreppitúr til þeirra með kakó og nýprjónaða ullarsokka. Vagnstjórinn: Því miður verður hún þessi vinkona þín bara að fara í ullarsokkana og súpa svolítið á kakóinu vegna þess að næsti strætó kemur ekki fyrr en eftir tuttugu mínútur og það er fjandans rigning úti. Nokkur vísubrot Þessi dagur fær mig dapran til að doka við og hugsa Í engu skal ég finna skil og skyldu mína slugsa. Um Einar Jónsson. Einar barði grjót í göng og fljót með gullpening í vasa aldrei sást Ævi hans var litrík ekki ljót þótt leggðist stundum niður til að þjást. Um valkostina. Mikið verð ég eldri þegar eigin leiðir fer angurværð mín virðist geta tært mig inn að skinni Samviskan hún rotnar hugsun reiðir upp sinn her rífur sundur allt er farsælt stóð í mínu minni. Sem Íslendingur. Sem Íslendingur þá nýt ég þeirra forréttinda að geta skrifað bækur í huganum aðeins með því að leggja stund á forsíðufræði. Hitt er ekkert nema 300bls af hægfara frammúrstefnu á tungumáli sem enginn skilur hvort sem er, nema að hann sé Íslendingur, sem hlýtur að teljast harla ólíklegt. Sem Íslendingur þá nýt ég þeirra forréttinda að geta sagt við danska lögregluþjóninn “Fögur er hlíðin kæri ég sjálfur” Síðan brosir hann dönsku sígarettubrosi og segir mér föðurlega frá því að í Danmörku sé bannað að hjóla drukkin, sérstaklega sé hjólið tikynnt stolið. Sem íslensk blaðurskjóða nýt ég þeirra forréttinda að láta blóð mitt frussast um æðar heilans, sem að ellegar liggja flatar og blóðlausar í suðrænum, stamandi Spánverja. Sem íslensk myndlist nýt ég þeirra forréttinda að virka sjónrænt á þann sem ekki hefur í sér Íslendinginn, á meðan ég spyr hann hvar ég geti ælt og skitið. Sem Íslendingur nýt ég þeirra forréttinda að geta misstigið mig á almannafæri og eignast um leið hugi og hjörtu almennings. Þegar ég svo hleyp upp á Hvammstanga þá kemur mynd af mér í blöðunum þar sem ég sit á Hótel Hvammi slefandi í kjöltu stúlkunnar sem aldrei fór neitt. “Okkar ástkæri Nonni hlaup sprunginn á limminnu í Dimmalimm” Sem Íslendingur nýt ég þeirra forréttinda að geta skjallað stúlkur eins og þjösnandi steypubíll og snúa mér síðan að þeirri næstu, eftir löðrunginn, og vitnað spaklega í Njálu á meðan ég læðist með kalda hönd upp eftir beru læri seint að kvöldi í hríðarbyl janúarmánaðar.