Á björtum vetradegi sit ég við gluggan minn
og horfi á fjöllin sveipuð blámóðu í fjarska
þau eru samt svo nærri mér,
er leikur sér sólin lágt á lofti
og sendir til mín hamrabelti og efstu tinda,
yfir roðagyllta jörð á vængjum skuggans.
Litla öspin frá síðasta sumri
má ekki minni vera
þegar hún langan og stóran skugga sinn sér,
teygir hún sig upp í gluggann til mín
og hrópar
“svona stór skal ég verða”
einn dag í garðinum hjá þér


Á björtum vetradegi
verða skuggarnir svo langir og stórir
að hin smæsta þúfa sem speglar sig í eigin skugga
verður í huganum að stóru fjalli.