Þegar dimm og drambsöm augu
elta mig uppi og negla mig að veggjum
veit ég ekki hvað skal segja.

Þegar klofnar tungur
kítla hrímaðar hláturtaugar
verður hjartað að steini í brjósti mér.

Krafsandi beinaberar krumlurnar
benda miskunarlaust á mig og æpa:
ÞÚ ERT REBEKKA.

Og þá verð ég að finna mér aðra holu að skríða í.
Í meinum var hún fegurst allra systra minna. Rebekka 2002.