Ég sit fyrir framan blaðið
og græt
tárum sem ekki sjást
fyrir hluti
sem höfðu brugðist
… sem ekki höfðu verið
mér til fótfestu
á tímum þegar
sálin var dauð
… máttlaus eftir
erfiðar samræður
við dauðan og almættið.
En ég lít útum gluggann
og þegar ég sé hvar
blómin rísa
á ný og
bros laumast fram yfir
stífar varir sólarinnar
veit ég að nýtt tímabil er
að ganga í garð
og risar fortíðarinnar
hafa lagst niður……
….. nú veit ég að hún sé vöknuð
… og hún mun aldrei aftur sofna ….