Ég þoli ekki ástarljóð eða rómantískt væl.
Það þarf ekki að þíða það að ég hafi aldrei samið einhverja vellu
eins og þessa: Ástin mín ég vildi að við værum saman hér undir sólinni.
Þessari björtu sól sem virðis skína okkar vegna og hafa skapað sumarið,
sem virðist aðeins hafa komið til að gleðja okkur.
Ég vil við værum tvö.
Já, bara þú og ég.
Og veröldin væri okkar leikfang.
Svona lagað þoli ég ekki því þetta er ekki harður sannleikurinn.
Sannleikurinn er sá að morð eru framin, stúlkum er nauðgað.
Sambönd karls og konu vara ekki.
Því þau verða vera einhverstaðar annarstaðar en þau eru
og þau finna ekki þann frið sem er að finna í örmum hvors annars.
Parið leitar út fyrir sambandið.
Ríkjandi tilvera er ekki fólki nóg.

Fólk þarf alltaf að leita út fyrir það sem það hefur.
Nema það eigi skít nóg af peningum og það eiga fæstir.
Og það þarf alltaf að gera sér einhverjar grillur um það hvernig náunginn hefur það.
Hann gæti haft það betur en ég, hann á eitthvað meir en ég.
Hvernig er hægt að ætlast til þess að sálar líf manna sé á bjargi
er áreiti og kapphlaup nútímans er eins og það er.
Eða er þetta ekki svona lesandi góður?
Ætlar þú að segja mér að allt sé eins og þú vilt að það sé hjá þér?
Ætlar þú að segja mér að þú látir þér nægja það sem þú hefur og að þú girnist aldrei eitthvað annað og betra.
Ætlar þú að segja mér að þú sért það góð/góður?

Kyrrlát kvöld
og tunglljósið glitrar á tjarnarfletinum
ungt par labbar heim á leið
það helst í hendur
í huga stráksins eru spoler kítti á níu impresuna sem hann fékk á bílaláni
og í huga stúlkunnar er hugsun um hvort hann verð henni nægjanlega góður.
Á hann eftir að græða peninga.
Getur hann orðið betri í rúminu.
Og svarið er nei.
Þetta á eftir að enda í skilnaði ef þau á annað borð giftast.
Það er ég viss um.
Því fólk í dag eru vitleisingar og það var reyndar fólkið í gær líka, það veit ég því ég hef ekki alltaf verið einfrumungur. Ég á mína foreldra.
Það vantar alla skynsemi í nútímann.



Kannski er þetta bara Ísland?
Kannski er þetta bara vegna þess að við höfum haft sjúka þjóðar sál svo lengi.
Áður fyrri var hark og harðindi, skortur og dauði.
En svo kom stríð og þá komu peningar og sveltandi bænda lýðurinn tók að streyma í kaupstaðinn. Já, hér áður fyrr var engin sæla að vera á Íslandi og ég er bara röflandi vitleysingur sem í raun hefur það svo allt of gott, þó ég sé ekki sáttur við tilveruna og mannlífið í hringum mig. Já skorturinn og dauðinn var ríkjandi á Íslandi í aldir.
Og en er skorturinn að segja til sín.
En eru hörmungar að finna í mannlífinu.
Já Íslendingar verða alltaf samir við sig.
En er þetta Ljóð? Því get ég ekki svarað því hefur víst verið stolið og engin veit hvar það er niður komið. Nema síðast sást það í blokkinni og maðurinn var í speglinum eins og fréttamaður á skerminum. Það hefur ekki sést síðan og hvernig á ég að geta samið eitthvað sem ég veit ekki hvað er.

Ég hef mist þráðinn. Já, ég er komin út fyrir efnið.
Ég var að tala um ísland. Var það ekki annars?
Um útkjálkann Ísland sem er einhverstaðar á Atlandshafi.
Landinu sem var líkt við flugmóðuskip og á því hefur tilvera okkar byggst undanfarinn misseri. Í áratugi höfum við verið á spena stóveldisins í vestri.
En í dag eru að koma nýir tímar.
Evrópa er að renna saman í eitt og á okkur er kallað.
Okkar kann jafnvel að bíða en meiri skortur.
Ef við rennum saman við Efrópusambandið og afhendum mönnum í Brussel það sem við börðumst fyrir í tveim þorskastríðum. 200 mílurnar og allur sá auður kann að hverfa.
Kann jafnvel að lenda í höndum stór pólitíkusa í Brussel
Ísland er útkjálki sem líklegast verður fjársveltur.
Og kannski er ég en komin út fyrir efnið.
Kannski ég ætti ekki að segja mína skoðun.

En hvar er ljóðið sem ég settist niður til að skrifa?
Hvar er þetta helvítis Ljóð? Hefur einhver fundið það?
Mig mun eflaust engin lesa sama hvað ég kann að skrifa mikið.
Ég trúi ekki á það að nokkur nenni að lesa það sem ég skrifa.
Mínar skoðanir komast líklegast aldrei lengra en það að verða ólesin teksti.
Já, samfelagið…
Börnin í skólunum læra hvernig það er að vera neitandi.
Þeim er ekki kennt að vera on top of the game.
Þeim er ekki kennt að spara og safna sér fyrir bíl og húsi.
Mér finnst að börnum eigi að vera kennt að spara.
Og ég vildi gera alla Íslendinda ríka og ég kann ekki einusinni að skrifa Ljóð.
En hvað er ég að gera? Nú er stórt spurt.
Ég er slettur og feldur ræfil á bótum.
Já það kann að henda menn að geta ekki tekið þátt í þessum
sjúka leik sem lífsgæða kapphlaupið er.
En ég er að spara.
Ég er að spara sjálfan mig og kannski ég brenni hægar upp en þið hin sem eruð að fleygi ferð í gegnum tilveruna. Þið brennið upp og visnið.
Og hér sit ég geymdur og er á fjárlögum eins og ráðuneyti en aldrei fer framúr heimildum.