Ég horfi á þig úr fjarlægð vinar,
nærri en þó svo órafjarri.
Læt ekki á neinu bera
þótt kremjir þú harta mitt,
aftur og aftur,
óafvitandi.

Sætti mig við brauðmolana
sem þú hendir til mín.
Bros frá þér til mín,
fær hjarta mitt til að brosa.
Þinn hlátur af mínum völdum,
kveikir í sál minni og heldur henni gangandi
allan daginn.
Ein lítil snerting,
sendir rafstraum í gegnum mig allan
og lyftir andanum á flug.
Einn saklaus koss,
flögrar um huga minn
eins og fiðrildi og festir sig í minninu
um alla eilífð
og fær mig næstum til að gleyma
að það verður aldrei betra en þetta.