Stígur létt með stéttinni
og ljúft með veggjum sól mín kær
kyssir mig létt svo heitum kossi
leiðir mig niður götuna
og flissar er skýin
kitla rauða vanga.

Ég kveð þig með sárum söknuði
endurgeld kossinn
sem frýs og myndar hvíta rós
er upp rís túnglið
eins og næturfönix
úr brennandi hafinu.
—–