Hann gekk inn um hurð framtíðar…
fastur í því sama…
án fortíðar… án lífs…
gekk í átt að ljósinu…
gekk í átt að lífinu…
gekk í átt að voninni…
og hann hrasaði og datt…
hann datt um þröskuld lyga…
endaði í myrkri…
án fortíðar… án lífs…
í myrkrinu fann hann hluti…
sem eigi vildi finna…
þar fann hann ógnir…
og óvini í senn…
þá kemur til hans ljósið…
en eigi veitir það líf…
án fortíðar… án lífs…
hann sekkur í stað þess dýpra…
á myrkrins vonda veg…
göngin eru framundan…
ljós á endanum…
skyndilega nálgast ljósið…
en síðan hverfur það…
hann er umvafinn myrkri…
án fortíðar… án lífs…
síðan kemur dögun…
með von og líf í senn…
hann kemur úr volæðinu…
reynir aftur…
þröskuldurinn horfinn…
með fortíð… með líf…

“Da EnD!¡!”

K, & btw… þó að fletöll ljóð mín séu frekar “skuggaleg” þá er
ég ekki þunglindur =D

kv. Amon