Ég ætla nú ekki að vera með neinar stórar yfirlýsingar um það hvort Shakespeare sé ofmetinn eða ekki þar eð ég hef ekki kynnt mér efnið nægilega vel en vissulega er það rétt hjá kokos að hann hefur verið tekinn í guðatölu og virðist því oft vera hafinn yfir gagnrýni. Sérstaklega hjá eins konar “gervi”menningarvitum sem halda að það sé fínt að vita e-ð um list og lofa því og tala fjálglega um fræga listamenn án þess að vita neitt í sinn haus. Nú þá er auðvitað bannað að gagnrýna goðið, það er svo ómenningarlegt. Er það kannski það sem átt er við með ofmetinn?

Varðandi Rómeó og Júlíu þá er það ástarsaga og þær eru vanalega með kjánalegum söguþræði enda vill sá hópur sem helst kann að meta ástarsögur ekki fá raunsæja sögu af alvöru ást heldur sögu þar sem hægt er láta sig dreyma. Ég held satt að segja að raunsæ ástarsaga væri ekki svo skemmtileg. Annars er ég sammála þér kokos um að þau séu krakkakjánar:) Nú og þó að hann fái lánaða söguna frá Óvidíusi, er það ekki bara í fínu lagi? Það var e-r sem sagði mér að gömlu grísku harm- og gamanleikjaskáldin hefðu oftast verið að semja leikrit um sömu sögurnar, það var engin krafa um frumleika heldur skipti höfuðmáli að sagan væri vel sögð og sett fram á skemmtilegan hátt. Má Shakespeare þá ekki gera eins og gömlu grísku meistaranir ef hann gerir það bara vel?:)

Shakespeare er auðvitað misjafn, það segir sig sjálft, enda eru flestir ef ekki allir listamenn misjafnir, en í heildina finnst mér hann mjög skemmtilegur alla vega það sem ég hef séð (ég hef því miður ekki lesið neitt upp á eigin spýtur:( ) T.d. Taming of the Shrew og Much Ado about Nothing. En já þetta er skoðun mín á Shakespeare sem ég þó veit ekki mikið um:)